Հայտնի էքստրասենսը դիմում է բոլոր նրանց, ովքեր ունեն փոքրիկ երեխաներ։
Խոսքը պարզապես զգուշացում չէ։ Սա հնչում է ավելի շատ որպես ներքին ահազանգ, այնպիսի մի ձայն, որը չի սիրում բարձրախոսներ, բայց հստակ թակում է ներսից։
«Երեխաները հիմա շատ ավելի խոցելի են, քան թվում է», — ասում է նա։ Եվ այստեղ նա չի խոսում միայն հիվանդությունների կամ վտանգավոր փողոցների մասին։ Խոսքը մի վտանգի մասին է, որը չի աղմկում, չի գոռում, բայց դանդաղ ներթափանցում է ընտանիք։
Նա պատմում է, որ վերջին ամիսներին իրեն դիմել են հարյուրավոր ծնողներ՝ նույն հարցով․
ինչո՞ւ է երեխան փոխվել։
ինչո՞ւ է դարձել լռակյաց, անհանգիստ, կամ հակառակը՝ չափազանց գրգռված։
ինչո՞ւ է գիշերը արթնանում, լաց լինում, կամ երկար նայում դատարկությանը։
Էքստրասենսի խոսքով՝ ծնողների մեծ մասը սխալ տեղում է փնտրում պատասխանը։ Դեղատներում, բժիշկների մոտ, սոցցանցերում։ Իսկ իրական պատճառները շատ ավելի խորն են ու հաճախ անտեսանելի։
«Փոքրիկ երեխաները դեռ չունեն պաշտպանիչ շերտ», — ասում է նա։ «Նրանք բառացիորեն կլանում են այն ամենը, ինչ կա միջավայրում՝ վախը, լարվածությունը, ընտանեկան կոնֆլիկտները, ծնողների չասված մտքերը»։
Նրա խոսքով՝ այսօր ծնողները չափազանց շատ են վստահում արտաքին հանգստությանը։ Լուռ տունը դեռ չի նշանակում խաղաղություն։ Ժպտացող երեխան դեռ չի նշանակում անվտանգություն։ Երբեմն ամենավտանգավոր բաները թաքնված են սովորականության տակ։
Էքստրասենսը հատկապես շեշտում է երեկոյան ժամերը։ Այն պահը, երբ երեխան մնում է մենակ իր մտքերի հետ, երբ լույսերը մարում են, իսկ ծնողները զբաղված են հեռախոսներով կամ հոգնածությամբ։ Այդ ժամանակ, ըստ նրա, երեխայի ներքին աշխարհը դառնում է բաց դուռ։
Նա կոչ է անում ծնողներին վերադառնալ պարզ բաներին։
Խոսել երեխայի հետ ոչ թե հարցաքննության նման, այլ անկեղծ։
Լսել ոչ միայն բառերը, այլ նաև լռությունը։
Չանտեսել «մանրուք» թվացող փոփոխությունները՝ քնի մեջ շարժումները, անսովոր վախերը, հանկարծակի լռությունը։
«Երեխան չի կարող պաշտպանվել այնպես, ինչպես մեծահասակը», — ասում է նա։ «Նրա միակ վահանը ծնողի ուշադրությունն է»։
Էքստրասենսը զգուշացնում է նաև մեկ այլ վտանգի մասին, որը շատերը չեն ուզում ընդունել։ Երբ ծնողը մշտապես սթրեսի մեջ է, անհանգիստ կամ վախեցած ապագայից, երեխան դա զգում է առանց բառերի։ Եվ սկսում է կրել այդ բեռը իր փոքրիկ ուսերին։
Նրա ուղերձը հնչում է պարզ, բայց ծանր։
Եթե երեխան փոխվել է, մի մտածեք, որ «կանցնի»։
Եթե նա լռում է, մի համոզվեք, որ «ամեն ինչ լավ է»։
Եթե գիշերը արթնանում է, մի մեղադրեք միայն երազներին։
«Երեխաները միշտ խոսում են», — ասում է էքստրասենսը։ «Պարզապես ոչ այն լեզվով, որին մեծերը սովոր են»։
Այս դիմումը վերջանում է մի նախադասությամբ, որը դժվար է մոռանալ․
«Եթե դուք հիմա չլսեք ձեր երեխային, աշխարհը կխոսի նրա փոխարեն»։
Եվ այդ խոսքերը մնում են օդում՝ անհարմար, ծանր, բայց անհնար անտեսել։